بررسی تأثیر آموزش گروهی تحلیل رفتار متقابل بر صمیمیت اجتماعی و سازگاری دانشجویان خوابگاهی

هدف اصلی این پژوهش تعیین اثربخشی آموزش گروهی تحلیل رفتار متقابل بر صمیمیت اجتماعی و سازگاری دانشجویان خوابگاهی بود. روش این مطالعه نیمه تجربی با گروه آزمایش، گواه و طرح پیش‌آزمون، پس‌آزمون و پیگیری دو ماهه بود. جامعه آماری شامل دانشجویان مراجعه‌کننده به مرکز مشاوره خوابگاه دانشگاه شهید بهشتی بود. دانشجویانی که به دلایل رفتاری، ناسازگاری، مشکل در ارتباطات بین فردی و افت تحصیلی به مشاوره مراجعه نموده‌ بودند طی یک ارزیابی اولیه و اجرای پرسشنامه صمیمیت اجتماعی (میلر و لکفورت، 1982) و سازگاری اجتماعی کالیفرنیا (ثورب، کلارک و تیکز، 1953) 48 نفر از آن‌ها حائز شرایط شرکت در پژوهش شناسایی شدند که 30 نفر از این دانشجویان در دو گروه آزمایش (15 نفر) و گواه (15 نفر) به‌صورت تصادفی کاربندی شدند. گروه آزمایش طی 8 جلسه 90 دقیقه‌ای تحت آموزش قرار گرفتند در حالی که گروه گواه برنامه آموزشی دریافت نکردند و پس از اتمام جلسات، هر دو گروه با پرسشنامه های مذکور (پس آزمون و پیگیری) مورد سنجش قرار گرفتند. برای تجزیه‌وتحلیل داده‌ها از روش‌تحلیل واریانس اندازه‌گیری مکرر استفاده شد. نتایج نشان داد که آموزش گروهی تحلیل رفتار متقابل بر صمیمیت اجتماعی در پس‌آزمون و پیگیری اثر داشته است (39/20 F=، (P= 0/001. همچنین این آموزش میزان سازگاری اجتماعی این دانشجویان را نیز به‌طور معناداری افزایش داده است (31/19 F=، (P= 0/001؛ با توجه به اینکه سازگاری با دانشگاه و آموزش عالی یکی از مسائل اصلی دانشجویان به شمار می‌رود؛ تعمیم این آموزش به دیگر جنبه‌های زندگی دانشجویی می‌تواند در کاهش مشکلات آن‌ها کاربرد پیشگیرانه داشته باشد.